Dom Hoshiego i Atasuke - laboratorium alchemiczne.

Zamknąć, usunąć - ew. do kosza.

Kamienie nawet nie chciały drgnąć, nie licząc "kamyczków", które udało Ci się zgarnąć. Dzięki wolnemu oddychaniu, przez pewien czas nawet nie czułeś kończącego się tlenu. Lecz po mijającej kolejnej godzinie nawet przy tak kontrolowanym zużyciu aktualnego powietrza, zacząłeś odczuwać zmiany w objętości gazu w pomieszczeniu. Pomału zaczynało kręcić Ci się w głowie. Czułeś, że czasu masz naprawdę, coraz to mniej. Nagle przypomniało Ci się, że w przeglądanej przez Ciebie książce, wydawało Ci się, że była notka wybuchowa. Ale w której? Tego nie wiedziałeś, ze względu na ogólny brak światła. *Debilu, jeżeli myślisz, że wysadzając ścianę, która jest tak blisko, przeżyjesz, to jesteś w cholernym błędzie.* Powiedział głos wewnątrz Ciebie, który tak naprawdę nie wiadomo skąd się wziął. Lecz głos zmotywował Ciebie do refleksji. *Co jeżeli zawali się dach? Co jeżeli wybuch zabije Ciebie?* Pomyślałeś, nie wiedząc do końca za co się zabrać. Najwidoczniej zaczynały się skutki z powodu niedoboru tlenu...

Nagle poczułeś jak robi Ci się słabo i gorąco, bardzo gorąco. Wszystko przyszło tak nagle, że natychmiast przewróciłeś się na ziemię. Od teraz czułeś, że powietrza nie ma już w ogóle. Pomału przyspieszałeś oddychanie, chcąc wychwycić jakąkolwiek ilość tlenu, lecz tego już nie było. Po minucie straciłeś przytomność. Umarłeś!

Po dwóch dniach twoje ciało znalazło anbu. Na pogrzebie był tylko Mizukage ze swoją służbą i twoja drużyna z sensei'em na czele.
-----------------------------------
Tak jak powiedziałem. Minęło 12 godzin od mojego ostrzeżenia.

Mam tu umrzeć? Może umrę... Ale muszę się z tond przynajmniej wydostać... Podszedłem do kupy gruzów, i starając się oddychać jak najwolniej odwalałem kamienie, aby zrobić choć niewielką dziurkę.
Baka, baka, baka, baka... Nie trza było tam wchodzić...
Zamknij się wreszcie!!!

Kiedy chciałeś przejść do poszukiwania ciekawej książki dopiero zauważyłeś całkiem ważny szczegół. W okolicy nie było twojej latarki, a w pomieszczeniu było całkiem ciemno. Po kilku godzinach, poczułeś, że zaczyna się robić ciepło, a oddychanie szło Ci coraz trudniej. Najwidoczniej nikt nie usłyszał zawalenia się pewnego rodzaju piwnicy w twoim domu.

Westchnąłem opierając się o ścianę, i osuwając się po niej w dół. A więc zostałem tu sam... Bez wyjścia... I z książkami... Mam nadzieję, że ktoś mnie uratuje... W końcu nie zamknąłem przejścia... Podszedłem do półek i zacząłem szukać jakiejś interesującej książki. Gdy takową znajdę zaczynam czytać.

Kiedy doszedłeś do kartki, zerwałeś ją i przeczytałeś. Były tam napisane dwa zdania. "[i]Jeżeli doszedłeś już tutaj, to z pewnością nie żyje. Ale nie myśl, że tak łatwo znajdziesz to czego szukasz " Minka narysowana na końcu wywołała na tobie chyba największe zdziwienie. Było to skonstruowane w sposób prześmiewczy. Nagle z tyłu usłyszałeś trzask, a kiedy się odwróciłeś, ściana była zawalona. Po chwili do ciebie doszło, że było to jedyne przejście.

Wstałem chwiejnie. Dobrze, że ten wybuch nie osłabił mnie zupełnie... Już bym nie żył...
Baka, baka, baka, baka! Ale mógł!
Weź się zamknij, i sam żeś idiota!
Ruszyłem do kartki, aby przeczytać co tam na niej jest nabazgrane.
----------
Baka - Głupek, idiota.

Udało Ci się ominąć wszystkie kunaie, gdyż leciały one w zwartej kupie. Kiedy zbliżyłeś się do ściany i spojrzałeś do kolejnego pomieszczenia, zobaczyłeś górę poukładanych książek. Było ich setki. Przejrzenie ich wszystkich zajęłoby tobie lata. W oddali za kupkami książek zauważyłeś przybitą na ścianie kartkę.

Mimo złego stanu spróbowałem się uchylić przed nadlatującą bronią.
Dlaczego ja jestem taki głupi? Przecież było oczywiste, że jeśli jest tam coś wartościowego, to tam będą pułapki.
Bo jesteś głupi...
Zamilknij!
Spróbowałem wstać i obejrzeć rany, a przynajmniej w jakim jestem stanie. Podczołgałem się do ściany i spojrzałem co tam się znajduję.

Kiedy otworzyłeś drzwi, nie zdążyłeś zareagować. Zauważyłeś tylko światło i huk , po czym odleciałeś i uderzyłeś z całej siły plecami w przeciwną ścianę. Z ust wyplułeś dużo czerwonej posoki, po czym poczułeś duży ból w okolicach kręgosłupa i brzucha. Przed tobą zobaczyłeś, jak zawala się cała naprzeciwległa ściana, na której były drzwi. Nagle w twoją stronę wystrzeliły kunaie.

Ruszyłem więc do drzwi... Ciekawe pomieszczenie... Powiedział głosik w mojej głowie. Takie mroczne...
Jeszcze się nie zamknąłeś?
Tak, i nie zamierzam...
Czemu teraz ze mną rozmawiasz... Wcześniej o sobie powiedzieć nie mogłeś?
Ależ niedawno umarł twój mistrz... A ta dziewczyna jeszcze podsyciła uczucia i to mnie ożywiło...
Zamknij się.
Bo cc...?
Zamilcz!
Ruszyłem do drzwi, przed nimi westchnąłem i je otworzyłem, wchodząc.

Kiedy zabrałeś latarkę i oświetliłeś pomieszczenie, spostrzegłeś, że jest to dość duży pokój, w którym były drzwi. W całym pokoju było ciemno, jedyne światło wpadało przez dziurę w suficie( wejście). Pomieszczenie było zaniedbane, brudne i dość mroczne. Na ścianach były tradycyjne japońskie rysunki, np. smoki itp.

Podszedłem wolno do latarki, starając się na nic nie wpaść... Co za niefortunny wypadek - schody, a później spadek? Nie rozumiem o co tu chodzi...
Ależ to oczywiste - zabezpieczenia...
Cholera! Ja naprawdę jestem chory na głowę - już drugi raz słyszę głosy!
Gdy doszedłem do latarki podniosłem ją i oświetliłem powoli pomieszczenie, przyglądając się mu i starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów.

Pierwsze kroki wykonałeś pomału. Kiedy znalazłeś się już poniżej podłogi, coś trzasło. Poczułeś jak spadasz w dół. Chwilkę leciałeś, więc kilka metrów to pomieszczenie miało. Kiedy wylądowałeś, poczułeś coś w nodze. Była to nie duża część schodka, która wbiła Ci się w nogę, lecz na szczęście nie głęboko. Kiedy wstałeś z nogi poleciała Ci krew. Noga lekko Cie bolała, lecz dało się to znieść. Latarka wypadła Ci z ręki, gdy leciałeś. Jej światło zobaczyłeś po drugiej stronie pokoju, lecz niefortunnie leżała ona na odwrócona do ściany, więc nic nie oświetlała.

Westchnąłem, zapamiętując jednocześnie, która to deska. Poszedłem po latarkę, do kuchni, a później poszedłem z nią przeszukać podziemia.
A więc idę...
A jak cię tam spotka coś złego?
Chwila - ja gadam z własnym rozsądkiem, czy może sumieniem, czy czym?
Cisza.
No co? Nie odzywasz się? O Jezu - ja zwariowałem, gadam sam ze sobą...
Nie zwariowałeś - dużo ludzi jest takich.
Dobra - ale to już koniec - ja idę...
Włączyłem latarkę i wkroczyłem w tunel.

Sprawdzanie biblioteczki było najnudniejsze i najbardziej pracochłonne. Sprawdzałeś książkę po książce, lecz nic nie znalazłeś. W kolejnym pomieszczeniu, w pokoju alchemicznym, również nic nie znalazłeś, pomimo długiego poszukiwania. Kiedy wszedłeś do swojego ostatniego celu, coś zaskrzypiało. Sprawdziłeś dokładnie podłogę, nagle natrafiłeś na luźną deskę, którą pociągnęłaś, po czym zaczęło otwierać się małe przejście w podłodze. Udało Ci się zauważyć schody, które kierują się w dół.

- Nosz zawsze miał te swoje idiotyczne zagadki! I jak ja tutaj mam znaleźć Ukrytą księgę? Pod podłogą?.
Powiedziałem i wyruszyłem na poszukiwania księgi. Najpierw sprawdziłem dokładnie biblioteczkę - czy przypadkiem okładki nie są fałszywe, a potem poszedłem do pokoju, gdzie on robił mikstury (tj. za tym pokojem pustym). Jeśli nic nie znalazłem, ponownie zacząłem przeszukiwać pusty pokój.

Pierwsze strony nie zawierały nic ciekawego, zwyczajne dni. Dopiero przy 10 stronie pamiętnika, przeczytałeś o jego pierwszej przygodzie w świecie shinobi. To musi być naprawdę stare. Pomyślałeś. Było tam napisane o jego pierwszej misj rangi B, w której eskortował pewną szlachecką rodzinę. Kilka dni spędził w ich domu, ochraniając go, i to właśnie tam odkrył swój talent alchemiczny, który rozbudził w nim pan domu. "Talent odkrywa się przypadkiem, a umiejętność się nabywa". Zobaczyłeś ten napis na dole strony. Cytat ten towarzyszył do końca pamiętnika, na końcu, którego było napisane, "Talent odkryłem, a umiejętność nabyłem..." Zauważyłeś przyklejoną małą kopertę. W środku był liścik. "Talent odkryj sam, lecz umiejętność nabywaj. Księga ma jest ukryta w domu mym, w najbardziej ukrytym pokoju. Znajdź ją, a umiejętność poznasz..."

- Ciekawe. - Powiedziałem - Nie wiedziałem, że on pisał pamiętnik... - Wziąłem książeczkę ze sobą i ruszyłem do swojego pokoju, gdzie położyłem się na łóżku i nieśmiało otworzyłem książeczkę. Coś tak cennego może mi się przydać... Ciekawe co tam jest...? Zwróciłem wzrok ku kartkom i zacząłem czytać.

Poszukując czegoś ciekawego do czytania, natknąłeś się na pamiętnik swojego mistrza. Jego zły stan, świadczył iż nie był on ruszany od kilku, może kilkudziesięciu lat. Książka była mała, wielkości zeszytu i nie była zbyt gruba, więc z pewnością zapisanej historii mistrza nie było tam wiele.

Ha wiem! Krzyknąłem. W końcu on był shinobi i - tak ja moim; jego atutem było Genjutsu! Pewnie za jego pomocą tu coś ukrył tylko jak? No nic. Później się tym zajmę, na razie nie mam pojęcia jak... A może raczej... Eh... Nie mam pojęcia co o tym myśleć. Złapałem się za głowę, ruszając do salonu i przeszukując biblioteczkę szukając jakiejś ciekawej książki, która mogła by mi pomóc.

Po przejrzeniu wszystkich ścian, nic nadal nie odkryłeś. Próbowałeś natrafić na jakiś ślad, ewentualnie dźwignie, ale nic takiego tu nie było. Byłeś zawiedziony, lecz "duch poszukiwań" Cię jeszcze nie opuścił.

Najpierw poszedłem się położyć. Śniły mi się bezsensy. Gdy wstałem wziąłem prysznic. Ubrałem standardowe ubranie i ruszyłem do pokoju, w którym stały butelki z różnymi substancjami. Zacząłem przebierać, aż w końcu wziąłem trochę trucizn, antidotów i wspomagaczy, które spakowałem do plecaka, uprzednio dobrze go zabezpieczywszy. Zszedłem spokojnie do pokoju i z tamtąd ruszyłem do pokoju zaniedbanego, którego ponownie zacząłem przeszukiwać.

Kiedy wróciłeś, dzień dopiero miał się zacząć, ponieważ cała akcja miała miejsce w nocy. Wszedłeś do pierwszego pokoju, w którym wcześniej byłeś i nic nie znalazłeś. Ale twoje poszukiwania dopiero się zaczynały. Do dokładnego przejrzenia miałeś kilka pokoi, a czasu miałeś bardzo dużo ze względu na to, że wchód będzie dopiero za godzinę, i oprócz snu w dzień, nie będziesz marnował swojego czasu.

Spadaj dziadu. Powiedziałem nie zdając sobie z tego sprawy. Po jakichś 4 sekundach dopiero się rozbudziłem i z szybkością błyskawicy rzuciłem się ubraniami do łazienkim, z której wyszedłem po pół minucie. Nawaliłem... Zapomniałem nastawić budzik... Z pokoju wybiegłem, i nie czekając na reakcję drużyny rzuciłem się z domu w stronę rezydencji mizukage, nakładając po drodzę pelerynę.